วันหนึ่งท่านกานไทสุ ซึ่งเป็นผู้คงแก่เรียนในลัทธิขงจื้อ ได้ไปเยี่ยมท่านอาจารย์ไดเท็นที่อารามใกล้ๆ แล้วถามท่านอาจารย์ว่า

“ท่านอาจารย์ ท่านอายุเท่าไรแล้ว ?”

ท่านไดเท็นยกสายลูกประคำขึ้น แล้วกล่าวว่า

“ท่านเข้าใจไหม ?”

ท่านกานไทสุงงงัน ท่านไดเท็นจึงกล่าวต่อไปว่า

“กลางวันมีลูกประคำ ๑๐๘ ลูก กลางคืนมี ๑๐๘ ลูก”

ท่านกานไทสุก็ยังคงไม่เข้าใจ จึงลากลับบ้านด้วยความหงุดหงิดใจ ภรรยาของท่านกานไทสุทราบเรื่อง จึงแนะให้กลับไปถามความหมายจากท่านอาจารย์ไดเท็นใหม่วันรุ่งขึ้น ท่านกานไทสุ จึงรีบไปยังอารามท่านไดเท็นแต่เช้า และได้พบกับหัวหน้าพระในวัด จึงได้ถามปัญหานั้นขึ้น หัวหน้าพระได้ขบกรามสามครั้ง และไม่ได้อธิบายอะไร เมื่อท่านกานไทสุได้พบกับท่านไดเท็น จึงถามความหมายนั้นอีก ท่านไดเท็นขบกรามสามครั้งเป็นคำตอบ ท่านกานไทสุจึงว่า

“ผมรู้แล้ว พระพุทธศาสนาย่อมเหมือนกันหมด”

“ท่านพูดอย่างนั้นไม่ได้” ท่านไดเท็นสวนกลับ

“ได้ซิ เมื่อกี้นี้หัวหน้าพระก็ทำอย่างท่านนั่นแหละเมื่อผมถาม”

ท่านไดเท็น จึงเรียกหัวหน้าพระมาสอบถาม เมื่อได้ความดังนั้น ท่านก็ตีหัวหน้าพระแล้วไล่ออกไป

ลูกประคำมีจำนวน ๑๐๘ ลูกเป็นวงตลอด เมื่อยกขึ้นมาเปรียบก็หมายความว่า อายุท่านย่อมอยู่เหนือการกำหนดได้ การขบกรามของหัวหน้าพระ กับของท่านนั้นแตกต่างกัน หัวหน้าพระขบกรามด้วยความไม่รู้ แต่ท่านขบกรามด้วยรู้ว่าท่านกานไทสุไม่รู้