โนบุชิเกะ เป็นซามูไรที่มี่ชื่อเสียง รู้สึกสงสัยมานานแล้วว่า สวรรค์ นรก นั้นมีจริงหรือไม่ วันหนึ่งเขาจึงได้ปีนเขาขึ้นไปหาพระเซ็นรูปหนึ่ง คือท่านอาจารย์ฮากูอิน ซึ่งทุกคนร่ำลือกันว่าท่านเก่งนักเก่งหนา พอไปถึงก็เอ่ยถามท่านอาจารย์ฮากูอินเลยว่า
“ท่านอาจารย์ เรามาพูดกันอย่างตรงไปตรงมาเลยว่า นรก สวรรค์ นั้นมีจริงหรือไม่ ?”
ท่านอาจารย์หันขวับมาจ้องหน้าดูเขา แทนที่จะตอบ กลับถามย้อนไปว่า
“เธอน่ะเป็นใคร ?”
“กระผมเป็นซามูไรขอรับ” โนบุชิเกะ ตอบโดยซื่อ
“ซามูรงซามูไรอะไรกัน ใครช่างเอาเธอไปเป็นซามูไรกันนะ หน้าตายังกะขอทานแน่ะ” ท่านอาจารย์ขึ้นเสียง
โดนหลู่เกียรติเข้าเช่นนี้ โนบุชิเกะก็พลุ่งโกรธขึ้นมา อะไรกันวะ เรามาถามดีๆ ทำไมถึงต้องมาด่ากันด้วย จึงลุกขึ้นยืนเอามือกุมด้ามดาบทันที
“อ้อ มีดาบด้วยเรอะ ดาบขี้เท่อนี่ใช้ตัดหัวฉันได้หรือเปล่าล่ะ ?”
ท่านอาจารย์กล่าวสำทับลงไปอีก ก็เหมือนสาดน้ำมันเข้ากองไฟ ซามูไรผู้มีศักดิ์ศรีจึงชักดาบออกมาโดยไม่รู้ตัว เงื้อดาบขึ้นเต็มที่ ก็พอดีได้ยินท่านอาจารย์เปลี่ยนระดับเสียงด้วยน้ำใจเมตตาว่า
“นี่ไงล่ะลูกเอ๋ย ประตูนรกกำลังเปิดรอเจ้าอยู่แล้ว ถ้ามีประตูแล้ว นรกจะมีหรือไม่ล่ะ ?”
โนบุชิเกะพอได้ยินก็รู้สึกตัวสำนึกได้ ทรุดตัวลงวางดาบแล้วก้มลงกราบ ท่านอาจารย์ฮากูอินจึงถือโอกาสชี้แจงต่อไปอีกว่า
“นี่ไงล่ะลูกเอ๋ย ประตูสวรรค์ล่ะ เจ้ากำลังเหยียบประตูสวรรค์อยู่ ถ้ามีประตูแล้ว สวรรค์จะมีหรือไม่ล่ะ ?”
การสอนแบบเซ็นนั้น ไม่จำเป็นต้องใช้ตำรามาสอนกันอย่างยืดยาว ข้อความที่ใช้สอน ตอบโต้กันสั้นๆ ก็ทำให้เข้าถึงแก่นแท้ของธรรมะได้ สิ่งที่สำคัญคือต้องใช้ให้เหมาะกับบุคคลและสถานการณ์ด้วย แล้วท่านล่ะว่า นรก สวรรค์ มีจริงหรือไม่ ? “